تغییر هنگامی رخ می‌دهد که بر ترس غلبه شود

در درازاى تاریخ، هیچ دگرشی بدون عبور از مرز ترس پدیدار نشده است.

ترس، نخستین و بزرگ‌ترین عامل بازدارنده در برابر دگرسازی های بنیادی است؛ هم در زندگی فردی و هم در ساختارهای اجتماعی و سیاسی. این واقعیت به‌ ویژه در مورد دگرگونی های سیاسی در جوامعی صدق می‌کند که سال ‌ها تحت سلطه‌ ٔحکومت ‌های استبدادی بوده‌ اند.جمهوری اسلامی که از همان آغاز پا گرفتنش ایجاد ترس و وحشت را اصلی ترین ابزار تسلط بر مردم و جامعه در ایران کرد، طی بیش از چهار دهه، با بهره‌گیری سیستماتیک از «سیاست ترس»، ساختار قدرت خود را حفظ کرده است. ویژگی او در ترس افکنی تنها مهارت مدیریتی این حکومت بوده و هست. ترس از زندان، شکنجه، تهدید، بیکاری، فقر و کشتار از جمله ابزارهایی بوده ‌اند که این نظام توتالیتر برای سرکوب خواست آزادی و دادخواهی به ‌کار گرفته است. افزون بر آن، ایجاد ارعاب و شکنجه های روانی در سطوح گوناگون جامعه در برابر خشم ها و تنبیهات الهی از دیگر ویژگی های این حکومت مستبد و ایدیولوژیک مذهبگرا است.

اما در سال ‌های گذشته، نشانه ‌هایی آشکار از تَرَک خوردن این ساختار دیده می‌شود. نسلی نو برخاسته است که دیگر تحت تأثیر پروپاگاندای حکومتی قرار نمی‌گیرد، سکوت را شکسته و فریاد آزادی سر داده است و حالا هر روز به مهارتش در خنثی سازی ترس در برابر مهارت ترس افکنی حکومت افزوده میشود. جنبش ‌های اجتماعی و مردمی در ایران به‌ ويژه در سالهای اخیر نشان داده‌ اند که جامعه ایران به مرحله ‌ای رسیده که آماده‌ی عبور از ترس است. فریادهایی چون «زن، زندگی، آزادی»، حضور جسورانه‌ زنان در خیابان ‌ها بدون حجاب اجباری، و ایستادگی خانواده‌ ها در برابر نیروهای سرکوبگر، شواهدی از این دگردیسی درونی است.

همچنین، ملتی که سده ها در دوگانهً «فرهنگ ایرانی» و «ایدئولوژی اسلامی» زیسته، گرم و سردی ها چشیده، گاهی با شعر و مهر آمیخته و جام می نوشیده، و گاهی از ترس آتش جهنم روان خویش به شعله باورهای مذهبی خود باخته و سوزانده است؛ با انقلاب مشروطه به ملی گرایی روی آورده و با انقلاب سپید شاه و مردم به کرامت انسانی و شکوفایی اجتماعی دست یافته که با انقلاب خمینی متوقف شد، اینک توانسته و میتواند تمام تارهای دست و پا گیر ذهن و افکارش را کنار بزند، و حالا شهامتمندانه آماده عبور از ترس است.                 تغییر رژیم جمهوری اسلامی، صرفاً یک مطالبه‌ی سیاسی نیست؛ بلکه ضرورتی تاریخی برای دوباره زنده کردن کرامت انسانی، دستیابی به آزادی ‌های بنیادین و پاسداری از خاک گران و میراث ارزشمند و کهن این مرز و بوم است. اما این تغییر، نه از بیرون، بلکه از درون جامعه‌ی ایران شکل می‌گیرد؛ از دل مردمی که دیگر حاضر نیستند در سایه‌ی ترس زندگی کنند. آنان سرانجام با غلبه بر ترس این ساختار ترک خورده را فرو میشکنند و ساختار وحشت را در هم می کوبند.

همه ما میدانیم که هیچ کشور بیگانه ای مگر برای منافع ملی خود دست یاری به سوی ما برای این تغییر بزرگ دراز نمیکند؛ و همچنین باور داریم که تغییر رژیم میبایست تنها با همت و نیروی توانمند ملت ایران انجام پذیرد. در این راستاوظیفه‌ی تاریخی هر ملت، غلبه بر ترسی ا‌ست که حکومت ‌ها به ‌عنوان ابزار سلطه به آن‌ها تزریق کرده ‌اند. هنگامی که ملت ایران تصمیم بگیرد که دیگر نمی‌ترسد، لحظه‌ی واقعی تغییر فرا می ‌رسد.همان‌ گونه که نلسون ماندلا گفت:«شجاعت، نبود ترس نیست؛ بلکه غلبه بر آن است.»امروز، شجاعت ایرانیان در حال نوشتن فصل تازه ‌ای از تاریخ است. فصلی که نور بر تاریکی پیروز میشود، و این مرز پر گهر بار دیگر با ابزار شجاعت و شهامت مردم آزاده اش، و جان بخشیدن به حس تعهد و ارق ملی و میهندوستی، همچون پدران مشروطه، ایران را به فصل شکوفایی خواهد رساند.

به گفته شاهزاده رضا پهلوی:

« مردم عزیزم؛ شجاع بمانید. پیروزی از آن ماست. »

هایده توکلی

(عضو نهاد دبیران - حزب مشروطه نوین ایران)

٦ تيرماه ٢٥٨٤ / ٢٧ ژوين ٢٠٢٥